Nepali Church Deserves Sacrificial Leadership

It has taken me a while to update my blog because my wife and I had been to Nepal for two weeks ministry trip that kept us busy.  Also, right from the start of the trip, I had issues with my health.  I am still struggling with it but getting better by the day.

Every time we visit Nepal, our spirits get revived.  Just as Paul writes to the Roman church about the impartation of spiritual blessings, we intend to impart spiritual blessings to Hope Church members by our visits.  But in reality, we get ministered by them in so many ways.  Hope Church members demonstrate strong hunger and thirst for God’s word; their worship is so intense that we feel the presence of angels in their midst.  The innocence in their faith and sincerity of their hearts compel us to humble ourselves before the Lord to be able to minister to such a godly group of people.  Ministering the word of God to Hope Church members becomes a divine pleasure.

Nepali Church by and large resembles the early church in the book of Acts.  The growth of this church is organic; in a sense every member becomes an active witness of the Lord and soon the family, relatives and neighbors begin to see the light of life in Christ.  Healings, signs and wonders are very common in demonstrating the power of the gospel.  Such supernatural happenings are not part of any cultic personality of any leader; they are simply everyday experiences of ordinary believers in highways and byways, in hamlets and towns.

The growth of the church in Nepal is such that no one missionary or a leader can take credit for.  This remarkable growth of the church in Nepal is the result of one sinner sharing the gospel with another sinner and the natural cycle of growth continues to roll on.

The first generation leadership did play positive roles in providing structure to this organic church growth but when the temptations of money, power and pleasure came along, most of them fell victim to these passions of the flesh; leaving the church in some kind of permanent infancy.  The state sanctioned persecution of the church during the absolute monarchy era in Nepal saw many of these Christian leaders being harassed and some even put in prison.  But this persecution also brought unprecedented attention of the church in affluent nations willing to alleviate the suffering of Nepali Church by providing material assistance.  When the church leadership in Nepal saw how persecution could bring material blessings; some of them even weren’t afraid to fake persecution.  

Relatively in a short period of time, the frontline leadership of the church went from rags to riches by pocketing every good-will of the church in affluent nations.  Had they decided to live modest lives and identified with the economic conditions of their church members, these leaders would have inspired new generation of godly leaders and also given no excuses to anti-Christian government and society at large to accuse the Christians of converting for money.  As the saying “like begets like”; the subsequent generations of Christian leadership is now apparently driven for material success in the name of ministry leaving the church malnourished for generations to come.

Not only did the church leadership fall into the temptation of money; it also found sexual pleasure very inviting.  Some fell in adultery and got married multiple times while still refusing to leave the pulpit.  Yes, in the initial stages they may have suffered and sacrificed much but when they tasted the power of money their suffering brought, ministry was simply the best option to hang on even if they had failed the church by their moral failures.

Such a fast growing church in Nepal is now in danger of falling victim to all kinds of false teachers as the frontline leaders failed to feed the church with the word of God.  They simply entertained the church with beautiful stories and exaggerated testimonies.  Because the leadership failed to feed the word of God to the congregations, even the members are easily fooled in accommodating immorality in the life of their leaders. 

The need of the hour for the church in Nepal is to have godly leaders who will be willing to suffer for Christ even if it does not bring any material profit.  In the early church, suffering for Christ was a badge of honor.  All of the apostles were executed in one way or the other.  Christians were hunted down, tortured, burned alive and thrown into the arena alive to be eaten by the lions as the blood thirsty crowd would cheer on from the stands.  Men like Stephen of Jerusalem, Paul of Tarsus, Ignatius of Antioch, Polycarp of Smyrna and so on provided the supreme example of sacrificial leadership for generations to come.  Such wonderful men and women over the centuries continue to become the best possible examples of the kind of under-shepherds Peter calls us to be. 

Nepali believers deserve leadership that exemplifies the life of service and sacrifice instead of a leadership that is exploitative and profiteering.

स्वर्गको उत्तराधिकार संसारको जीवनसैलीले निर्धारण गर्नेछ

बोलावटमा विश्वासयोग्यताको मिठास

परमेश्वरको बोलावटलाई शिरोपर गर्नु सजिलो विषय होइन।  रहरले कोही येशूको सेवक बनेकोछ भने उसको बोलावटमै संका गर्नुपर्ने हुन्छ कारण येशूको बोलावटले हामीलाई क्रूश बोक्न बाध्य बनाउँछ।  बलिदान र त्याग हाम्रो जीवनसैली हुनजान्छ।  आफ्ना सपना, इच्छा र आकाङ्क्षालाई परमेश्वरको बोलावटको वेदीमा अर्पण गर्दै पारिवारिक सुख, शान्ति र सुरक्षाबाटपनि विमुख हुनुपर्ने दिन आउँछन्।  संसारिक दृष्टिकोणबाट हेर्दा येशूको सेवामा लागेको मानिसलाई सबैले मूर्ख ठान्छन्।  तर हामीलाई सेवामा बोलाउने येशूको त्यो आवाज हाम्रो अन्तस्करणमा गुन्जिरहेको हुन्छ।  हामी भित्रको एकलोपना, निरासा, डर, र चिन्ता जस्ता नकरात्मक भावनालाई त्यो आवाजले मेटाइदिन्छ।  एकदिन जब  हामी येशूको सामु उभिनेछौं, त्यतिबेला उहाँको मुखबाट “स्याबास, असल र विश्वासयोग्य सेवक” भनेको सुन्न पाउनु नै हाम्रो महान इनाम हुनेछ।  परमेश्वरले हामी जस्ता पापीलाई प्रेम गर्नुभयो, जीवन दिनुभयो र उहाँको सेवामा काम गर्न लायकका ठान्नुभयो।  उहाँको सेवाको कारण संसारमा जेजति गुमायौं त्यसको लेखा उहाँले राख्नुभएको छ।  हामीले गुमाएका कुराहरू नै स्वर्गमा हाम्रो “धन” वा “ढुकुटी” ठहरिनेछन्। 

स्वर्गमा सबै मानिसहरू बराबर हुनेछैनन्; हरेकले यो संसारमा रहुन्जेल प्रभुमा फलाएको फल, विश्वासयोग्ता, असल कार्य र उहाँको लागि भोगेको दुःखको आधारमा इनाम पाउनेछन् कारण परमेश्वर पक्षपाती हुनुहुन्न।  हिब्रूको लेखकले भन्छ “¹⁰परमेश्‍वर अन्‍यायी हुनुहुन्‍न, र तिमीहरूका काम र उहाँको खातिर सन्‍तहरूका सेवामा तिमीहरूले देखाएको प्रेम उहाँले भुल्‍नुहुन्‍न।  तिमीहरू अझै पनि त्‍यस्‍तै सेवा गरिराखेका छौ।  ¹¹हामी चाहन्‍छौं, कि तिमीहरू प्रत्‍येकले आफ्‍ना सम्‍पूर्ण आशा प्राप्‍त गर्नका निम्‍ति अन्‍त्‍यसम्‍मै त्‍यही तत्‍परता देखाउनेछौ” (६.१०-११)।

केही वर्ष अघि परमेश्वरले म र मेरो श्रीमतीलाई भारतको गुवाहाटीमा मण्डली स्थापना गर्ने प्रेरणा दिनुभयो।  त्यो बेलामा यो बोलावट निकै चुनौतिपूर्ण लागेको थियो।  धेरै पटक त परमेश्वरलाई अन्त कतै पठाउनुहोस् भनेर पनि प्रार्थनामा माग्यौं।  तर उहाँले जवाफ दिनुभएन।  सन् २०१६को मार्च महिनामा हामी गुवाहाटीमा सर्‍यौं।  यहाँ चिनेको कोही थिएन।  गुवाहाटी नजिकैको गाउँमा मेरी सासुआमा एक्लै बस्‍नुभएको कारण उनकै कटेरोमा हामीले पनि आफ्नो डेरा बसाल्यौं।  पाँच महिनासम्म यो सहरमा निकै उराठलाग्दो जीवन वितायौं।  सुसमाचार धेरैलाई सुनायौं, तर फल फलेन।  धेरै पटक नेपाल फर्कने मनस्थितिमा पनि पुग्यौं तर त्यो बोलावटको आवाजले हामीलाई छोडेन। 

सन् २०१६को जुलाई महिनामा विश्वासका साथ सहरमा प्रार्थनाको लागि एउटा ठाउँ भाडामा लिन सफल भयौं।  त्यतिबेला सम्म मेरो एकजना सालोको परिवार पनि दिल्ली छोडेर गुवाहाटीमै बसोवास गर्न आइसकेको थियो।  सालाकी श्रीमतीले गुवाहाटीमै बप्तिस्मा लिइन् तर त्यतिबेला सम्म हाम्रो चर्च नभएको कारण अर्कै चर्चमा लिनुपर्‍यो।  यसरी म र मेरी श्रीमती, सासुआमा, सालो र उसकी श्रीमती अनि पास्टर गणेश तामाङ्को छोरा निशान (डनबस्को युनिभर्सिटिमा अध्यनरत) लगाएत हाम्रो साप्ताहिक सेवाले आकार लिन थाल्यो।  त्यो वर्षको अन्तयतिर आइपुग्दासम्म पनि हाम्रो सदस्य संख्या ७ जना भन्दा माथि गएन।

तर २०१७को सुरुबाट परमेश्वरले हाम्रो पार्थनाको जवाफ दिनुभयो।  फाटफुट मानिसहरू आउनथाले।  सुसमाचार सुनाउँदा पनि सकारात्मक प्रतिकृया आउनथाल्यो र वर्षको अन्त्यमा हाम्रो सङ्गतिमा विश्वास गरेका भन्दा येशूलाई चिन्न चहानेको संख्या बढी हुन थाल्यो।  नयाँ वर्ष २०१८मा कतिले साँच्‍चै येशूलाई विश्वास गरेर बप्तिस्मा लिन चहान्छौं भनि राखेको चुनौतिलाई १० जनाले स्वीकार गरे।  २ महिनाको बप्तिस्मा सम्बन्धीको शैक्षिक कक्षामा बसे पछि १० मध्य ७ले मात्रै पानीमा जाने साहास गरे।  फेब्रूरी २५, २०१८ गुवाहाटी आशा मण्डलीको लागि धेरै खुसीको दिन हुनगयो कारण त्यो दिन पानीको बप्तिस्माद्वारा सात जनाले येशूलाई आफ्नो जीवन समर्पण गरे।  यो भन्दा पहिला उहाँहरू कसैको पनि येशूसँग कुनै नाता थिएन।  सहरबाट नजिकैको गाउँको एउटा सानो चर्चमा हामीले बप्तिस्मा कार्यक्रम राख्‍ने अनुमति माग्यौं।  बढो अप्ठ्यारो मानेर त्यो मण्डलीले हाम्रो लागि ढोका खोल्यो।  यहाँका स्थापित मण्डलीहरूमा धर्मकर्मको आत्माले गहीरो जरा गाडेको छ।  नयाँ आत्माहरू मण्डलीमा आएको विरलै पाईन्छ कारण इसाईहरूको जीवनसैली नै सुसमाचारको लागि बाधक बनेको छ।  तर हाम्रो मण्डलीमा सबै नयाँ सन्तानहरू भएको कारण यो दिन आनन्दको दिन थियो र मण्डलीका केही सदस्यहरू पनि हामीसँग त्यहाँ आएका थिए। 

यसरी दुई वर्षभित्रै यो नयाँ ठाउँमा नयाँ मण्डली स्थापना भैरहेको देख्दा येशूको बोलावटलाई स्वीकार गरेकोमा कुनै गुनासो छैन।  आइतवारको सेवामा पचासको हाराहारीमा हामीहरू जमा हुनथालेकाछौं र बप्तिस्माको लागि फेरी पनि अर्को समुह तयार हुँदैछ।  हो, कतिपटक हामी यहाँ आउनुअघि बसेको ठाउँ र गरिरहेको सेवालाई हेर्दा यो एकदमै सानो छ र प्रभावरहित जस्तो देखिन्छ।  तर जब हामी मण्डलीमा आउने विश्वासीहरूको अनुहारमा नयाँ आशा पलाएको देख्छौं, हाम्रो सपना साकार हुन्छ।  एक दिन जब हामी प्रभुको सामु उभिनेछौं त्यतिबेला निसंकोच भन्न सक्नेछौं कि “प्रभु, तपाईंले हामीलाई २ तोडा दिनुभयो, हामीले ४ बनाएकाछौं”!

भोलि म र मेरो श्रीमती नेपालमा रहेका आशा मण्डलीहरूलाई पनि उत्साहा दिनको लागि काठमाण्डो जाँदैछौ।  काठमाण्डो आशा मण्डली हाम्रो लागि एन्टिओकको मण्डली हो र पावल र बर्नबासले जस्तै आफ्नो बोलावटलाई पुरागर्दै मण्डलीमा फर्केझैं हामीलाई पनि धेरै उत्साहा मिलेको छ।  परमेश्वरले काठमाण्डो आशा मण्डलीलाई धेरै ठाउँमा मण्डली स्थापना गर्न प्रयोग गर्दै हुनुहुन्छ।

मेरा सामाजिक सन्जालका प्रिय विश्वासी मित्रहरूलाई हाम्रो लागि प्रार्थना गरिदिनुहोला भनि अनुरोध गर्न चाहन्छु।  परमेश्वरले सबैलाई आशिष् दिनुभएको होस्।

अगुवा विश्वासीविचको सम्बन्ध

असल अगुवा परमेश्वरको आशिष् हो।

कुनै मानिस असल अगुवा बन्ने हो भने उसको जीवनमा धेरै असल गुणहरू हुनु आवस्यक छ।  जो कोही असल अगुवा बन्न सक्दैन।  असल अगुवाबिना मानव समाज होस् वा परमेश्वरको मण्डली; त्यहा उन्नति हुँदैन।  मानिसहरू अलपत्र पर्दछन्।  असल अगुवा नहुनुको ज्वलन्त उदाहरण आजको नेपाल देश र नेपाली समाज हो।  सबै क्षेत्रमा देशले बाटो बिराएको छ।  यहाँ सम्म कि नेपाली मण्डलीमा पनि यसको प्रतक्ष असर परेको छ।

प्रार्थनाको जीवन (दानिएलको उदाहरण)

Don't be proud when you prosper

As Christians, when everything goes well in life, we mustn't make the mistake of thinking that God is only the God of those who prosper because the Bible says; God is the "Father of the fatherless and protector of widows. He settles the solitary in a home; he leads out the prisoners to prosperity" (Ps. 65:5-6).

Also, when we go through trials and suffering of all kinds, we mustn't make the mistake of thinking that God is only the God of those who prosper because the Bible says; "a wicked and ruthless man flourishes (prospers) like an amazing green tree, but he soon passes away and is no more; though I look for him, he cannot be found" (Ps. 37:35-36).

मण्डलीमा सुधार ल्याउन सजिलो छैन तर आवस्यक छ

इसाई समाजमा मण्डलीमाथि अगुवाहरूले गर्दै आएको मनमानीको विरुद्ध कसैले केही बोल्ने प्रयास गरेको खण्डमा त्यो आवाजलाई दबाउन हरप्रयास गरिन्छ।  उग्र-स्वधर्मी चरित्र धारण गर्दै सोझा विश्वासीहरूलाई बहकाएर सुधारका आवाजहरूलाई टुसामै निमोठिदिन्छन् चतुर अगुवाहरू।  भारतमा प्रोफेसर बिशाल मंगलवादीले यस्ताहरूलाई "इसाई माफिया" वा "इभान्जेलिकल माफिया" भन्दै आएका छन् जसको कारण उनलाई भारतमा टिक्न अप्ठ्यारो परेको छ।  ज्यान मार्ने देखि जेल हाल्ने धम्की दिइरहेका छन् इसाई अगुवाहरू।  उनको दोष; "मिसन र मण्डलीहरूमा हुने भ्रष्टाचार र महिलामाथिको यौन षोशण रोकौं"।