सेवाकाई के का लागि गर्ने?

येशूको प्रेम, अनुग्रह र क्षमालाई अनुभव गरिसकेको मानिसलाई यो संसारमा रहनजेलसम्म उहाँको शिष्य बनेर उहाँकै सेवा गर्नुभन्दा अर्को कुनै कार्य वा उद्देस्यमा मन लाग्दैन।  मन, वचन र कर्मले ऊ येशूको सेवक बन्न चाहन्छ, येशूमा आफूले पाएको जीवनको बारेमा अरूलाई बताउन चाहन्छ।  बाइबलले पनि भन्छ कि “‍कुरा वा काममा जे-जे गर्छौ, सबै कुरा उहाँद्वारा नै परमेश्वर पितालाई धन्यवाद चढ़ाउँदै प्रभु येशूको नाउँमा गर” (कलस्सी ३:१७)।  आफ्नो जीवन र कर्मबाट परमेश्वरको महिमा र मानिसको भलाई गर्नु उसको जीवनको उद्देस्य हुन्छ।

तापनि, “परमेश्वरको सेवा गर्ने मन थियो तर मेरो पास्टर र मण्डलीले मलाई मौका दिएन, आर्थिक सहयोग मिले पूर्णकालीन सेवा गर्ने मन थियो तर कतैबाट सम्भव भएन, बाइबल स्कूल जान पाए र परिस्थितिले साथ दिएको भए म पनि परमेश्वरको सेवा गर्ने थिएँ”, जस्ता वाक्यांशहरू पटक पटक सुनिने गर्दछन्।  झट्ट सुन्दा उचित नै लाग्छन् यी भनाइहरू।  मण्डलीले मौका नै नदिए, कसैले आर्थिक सहयोग गर्दै नगरे र परिस्थितिले साथै नदिए कसरी सेवा गर्ने?

वास्तवमा कुनै मानिसले परमेश्वरलाई जसरी चिन्नुपर्ने हो त्यसरी चिनेमा, परमेश्वरको बोलावट जसरी सुन्नुपर्ने हो त्यसरी सुनेमा र जसरी उहाँको सेवा गर्नुपर्ने हो त्यो बुझेमा उसलाई कसैले  मौका दिनु पर्दैन, आर्थिक सहयोग गर्नु पर्दैन र परिस्थितिहरू पनि अनुकूल हुन आवस्यक छैन कारण यी सबै कुराको जिम्मा परमेश्वरले नै लिनुहुन्छ।  परमेश्वरको प्रेम, अनुग्रह र क्षमाको तुलनामा मानिस वा मण्डलीले दिने मौक, आर्थिक सहयोग र अनुकूल परिस्थितिहरूको खासै माने रहँदैन।

मौका मिलेमा, आर्थिक सहयोग जुटेमा र परिस्थिति अनुकूल हुँदा मात्रै सेवामा आउन चाहने व्यक्तिले परमेश्वरको होइन आफ्नो पेटको सेवा गरेको ठहरिन्छ।  येशूले भन्नुभयो “यदि कोही मकहाँ आउँछ, र आफ्ना बाबु, आमा, पत्नी, छोराछोरीहरू र दाज्यू-भाइ, दिदी-बहिनीहरूलाई र आफ्नै प्राणलाई समेत तुच्छ ठान्दैन भने, त्यो मेरो चेला हुन सक्दैन” (लूका १४:२६)।  अर्को ठाउँमा उहाँले भन्नुभयो “तिमीहरूले परमेश्वर र धनको सेवा गर्न सक्दैनौ” (मत्ती ६:२४)।  येशूले जानेरै उहाँका चेला बन्न चाहनेहरूलाई जाँच्न यो परिक्षा राख्नुभएको हो।  यसमा फेल हुने कोही पनि उहाँको साँचो चेला बन्न सक्दैन।  

हाम्रो समाज नै यस्तो छ कि छोराले जसरी भए पनि पैसा कमाउनु नै पर्छ।  पैसा कमाउने दुष्ट छोरालाई पनि माया र आदर गरिन्छ भने पैसा नकमाउने साधु, सन्त, महन्त र विद्वान बनेको छोरालाई घरमा स्वीकार गरिदैन।  इसाई अगुवाहरू पनि यसका सिकार बनेका छन्।  सेवामा लागेपछि छलछाम गरेर आर्थिक उन्नति गर्न खोज्दा आमा-बाबु र आफन्तबाट आदर र स्याबासी त पाइन्छ तर येशूको चेला बनेर उहाँलाई खुसी पारौंला भनेर नसोचे पनि हुन्छ कारण येशूकै वचनलाई काटेर उहाँलाई खुसी पारौंला भन्नु आत्मिक अन्धोपना हो।  त्यसैकारण आज धेरै यस्ता मानिसहरू भेटिन्छन् जसलाई येशूको सेवा गर्ने रहर त हुन्छ तर पैसा कमाउन नसकिने जस्तो देखेपछि अनेक बहाना बनाउँछन्।  आफ्नो प्राणलाई नै तुच्छ ठानेर येशूको पछि लाग्ने चेलाहरू भेट्न गाह्रो छ।  यस्ता चेलाहरू बिनाको मण्डलीले परमेश्वरको राज्यमा सकरात्मक भन्दा नकरात्मक प्रभाव पारिरहेको हुन्छ।  गैर इसाई मित्रहरू जसले जीवनको अर्थ र उेद्देस्य खोजिरहेका हुन्छन्, जब उहाँहरूले यी नामधारी र पेटकोलागि सेवा गर्ने येशूका चेलाहरूलाई देख्छन् तब बाइबललाई पनि धर्मगुरुहरूले मागेर खाने ग्रन्थकोरूपमा नै लिन्छन्।  संसारकै धन दौलतको पूजा गरिरहेका येशूका चेलाहरूले गैर इसाई मित्रहरूलाई येशूको पूजा गर्नुपर्छ भन्ने नैतिक अधिकार पनि हुँदैन।

त्यसैकारण आज हाम्रो समाजले यस्ता येशूका चेलाहरू खोजिरहेकोछ जसको जीवनलाई हेरेर जीवनको अर्थ र उद्देस्य हराइरहेको मानिसले पनि येशूमा आफ्नो जीवनको अर्थ र उद्देस्य पत्तालगाउन सक्नेछ।  पापको भारीले थिचिएको मानिसले पाप क्षमा पाउनेछ र संसारले दिन नसक्ने सन्तुष्टि येशूमा प्राप्त गर्नेछ।  त्यसको लागि येशूका चेलाहरूले आफ्नो जीवनमा येशूको जीवनलाई अनुसरण गर्दै बाइबलको सन्देशलाई मन, वचन र कर्मले प्रमाणित गर्नु पर्नेछ। यसरी जीवन जीउनु नै परमेश्वरको सेवा गर्नु हो।

एउटा किसान किसानी गर्दै येशूको उत्तम चेला बनेर आफ्नो छरछिमेकमा परमेश्वरको सेवा गर्न सक्छ।  सरकारी कर्मचारी आफ्नो ओहदामा रहेरै येशूको साँचो चेला बनेर आफ्नै कार्यक्षेत्रमा परमेश्वरको सेवा गर्न सक्छ।  चाहे कुनै मानिस शिक्षक होस्, वकिल होस्, मजदुर होस्, व्यवसायी होस्, राजनीतिक कार्यकर्ता होस् या घरकी ग ृहिणी किन नहोस्, यी सबैले आ-आफ्नो स्थानमा येशूको जीवनलाई अनुसरण गर्दै उहाँको चेला बनेर परमेश्वरलाई महिमा र मानिसलाई प्रेम गर्दै येशूका असल सेवकहरू बन्न सक्छन्।  परमेश्वरको भयमा रहेर मानिसलाई प्रेमपूर्वक सेवा पुर्‍याउनकोलागि परमेश्वरले हामीलाई बोलाउनुभएको छ।  ब्रदर लरेन्स (असली नाम; निकोलास हर्मन) यस्तो सेवाका एउटा ज्वलन्त उदाहरण हुन्। 

सन् १६११मा फ्रान्सको एउटा साधारण किसानको परिवारमा उनको जन्म भयो।  त्यो समयमा युरोपमा ३० वर्षीय युद्ध चलिरहेको थियो र कलिलो उमेरमै खान लाउनको अभावको कारण उनी सेनामा भर्ती भए।  युद्धमा घाइते हुन्छन् र आजीवन लँगडो हुनुपर्‍यो।  सेनामा काम नलाग्ने भएपछि उनी एउटा मानिसको व्यक्तिगत पिउनको कमामा लागे तर शारीरिक कम्जोरी र कुनै पनि काम सजिलोसँग गर्न नसक्ने देखेपछि त्यहाँबाट पनि उनले बिदा लिनु पर्‍यो।  उनी आफैले भन्छन् कि म कस्तो लठेङ्ग्रो, जेगर्दा पनि केही न केही फुटाएरै छाड्छु।

हुनत सोह्र वर्षको हुँदानै उनले परमेश्वरलाई चिनेका थिए।  त्यो अनुभव पनि गजबको छ उनको।  एक दिन जङ्गलमा हुँदा हिउँले पुरै खुइलिएको रूखलाई हेर्छन् र विचार गर्छन् कि जब हिउँद सकिन्छ तब त्यो रूखले पनि वसन्तका पालुवाहरू फेरी हाल्नेछ र हरियालीले त्यसलाई ढाक्नेछ।  त्यो विचार गर्दा गर्दै उनी सोच्दछन् कि परमेश्वरले आफ्नो स ृष्टिलाई कसरी वास्था गर्नुहुन्छ।  यदि रूख-बिरुवालाई परमेश्वरले यसरी वास्था गर्नुहुन्छ भने मानिसलाई झन् कति वास्था गर्नुहुन्छ भन्दै आफ्नो जीवन परमेश्वरलाई सुम्पने निर्णय गर्दछन्।  त्यसपछिका केही वर्षहरू युद्धमा नै बित्दछन् र शरीर पनि लँगडो हुन्छ।  काम केही गर्न नसक्ने भएपछि उनी फेरी आफ्नो जीवन परमेश्वरमा समर्पित गर्दै एउटा इसाई गुम्बामा शरण लिन पुग्छन्। 

त्यो गुम्बामा उनलाई कुनै आत्मिक जिम्मेवारी दिइएको थिएन कारण वचन प्रचार, प्रार्थना जस्ता सेवाको लागि एउटा व्यक्तिले शिक्षा हाँसिल गरेको र चर्चको आधिकारिक अभिषेक पाएको हुनुपर्थ्यो।  तर ब्रदर लरेन्स हेर्नमा पनि कुरूप, लँगडो, र अशिक्षित भएको कारण उनलाई कसैले पत्याएनन्।  तापनि उनले १५ वर्षसम्म त्यो गुम्बाको भान्सामा खान पकाउने र भाँडा माझ्ने काम गरे।  घण्टौं सम्म भान्सामा काम गर्दा गर्दै उनले त्यो कामलाई परमेश्वरको सेवाको रूपमा लिनथाले।  उनी भन्थे; “तावामा रोटी पल्टाउँदा पनि म त्यो परमेश्वरको प्रेमको लागि पल्टाउँदछु”।  भाँडाहरू माझ्दाको आवाजलाई उनले मण्लडीमा परमेश्वरको आराधना गर्न बजाइएका बाजाहरूसँग दाँजेका छन् र परमेश्वरलाई “काँटा र चम्चा, भाँडाकुँडिको परमेश्वर” भनेर उनैले सम्बोधन गरेका थिए।  उनको भनाई छ कि जसरी मण्डलीको आराधनामा परमेश्वरलाई प्रशंसा गरिन्छ त्यसरी नै भाँडा माझ्दा पनि गर्न सकिन्छ।  परमेश्वरको लागि कुनै ठाउँ पवित्र र कुनै अपवित्र, कुनै काम पवित्र र कुनै अपवित्र छैन।  हामी जहाँ छौं र जे गर्दछौं त्यहाँ परमेश्वर हुनुहुन्छ भन्दै निरन्तर परमेश्वरको उपस्थितिमा रहने मानिस थिए ब्रदर लरेन्स। 

भान्सामा काम गरेको १५ वर्षपछि उनको खुट्टा निकै कम्जोर भयो जसको कारण उनी उभिन नसक्ने भए।  त्यसपछि उनलाई गुम्बामा रहेका करीब एक सय भिक्षुहरूका चप्पल टालटुल गर्ने जिम्मा दिइयो र आफ्नो ८० वर्षसम्मको जीवनकालमा उनले त्यो काम गरे।  शारीरिक पिडा, अभाव, समाजको हेला र कष्टकर काम गर्दा उनले कहिल्यै गुनासो गरेनन्।  उनको उमेर ६० वर्षको भएपछि मात्रै उनी भित्रको परमेश्वरीय स्वभावलाई देखेर कोही कोही मानिसहरू प्रभावित हुन थालेका थिए।  ती मध्य उनकै मित्रहरू र उनी पछिका भिक्षुहरू थिए।  कसरी एउटा मानिस दु:खमा पनि यसरी आनन्दित् हुनसक्छ भनी सोधेका प्रश्नहरूको जवाफ ब्रदर लरेन्सले लेखेरै ती मित्रहरूलाई पठाएका पत्रहरूबाट आज हामी उनी भित्रको महानतालाई देख्न सक्ने भएका छौं। 

८०वर्षसम्मको उमेरमा उनले मानिसहरूसँग समय विताउन सकेनन्, आफ्नो अनुभवलाई बताउन सकेनन्, शिक्षा दिन पनि सकेनन्।  मानिसको नजरमा उनी भाँडा माझ्ने र चप्पल बनाउने नोकर मात्र थिए।  उनको संसार भनेको नै भान्साका भाँडाकुडाँ र फाटेका चप्पलहरू नै थिए।  उनको म ृत्यु पनि सुनसान अवस्थामै भयो।  मर्नुभन्दा चार दिन अघि सम्म पनि उनले आफ्नो काम जारीनै राखेका थिए।  उनलाई नजिक बाट चिन्ने मानिसहरू र उनले लेखेका १६ वटा पत्रहरूको माध्यमबाट आज चार सय वर्ष पछि पनि उनी संसारभरीका मानिसहरूलाई सेवा पुर्‍याइरहेकाछन्।  उनका भनाईहरू र उनले लेखेका पत्रहरूलाई सङ्कलन गरेर लेखिएको “परमेश्वरको उपस्थितिको अभ्यास” नामको पुस्तकले आजसम्म धेरै मानिसलाई परमेश्वरको नजिक ल्याइरहेको छ।

त्यसकारण मित्र, यदि तपाईं परमेश्वरको सेवा गर्न चाहनुहुन्छ भने राम्रो कुरा हो तर त्यो सेवा मानिसलाई देखाउन र आफ्नो पेट पाल्न नभएर परमेश्वरको महिमा र मानिसलाई परमेश्वरमा ल्याउने उेद्देस्यको लागि हुनुपर्छ।  यस संसारमा रहुन्जेल हाम्रो गाँसबास र कपासको चिन्ता परमेश्वर आफैले गर्नुहुन्छ।